Segunda cruzada

Segunda cruzada
Parte de Cruzaes
Fecha	1147 → 1149
Llugar	Península Ibérica, Oriente Próximu, Exiptu
Resultáu	Victoria musulmana
Consecuencies	Fracasu en reconquistar del Condáu d'Edesa. Medría de les hostilidaes ente los Estaos cruciaos y los Imperios musulmanes. Reconquista de Lisboa, Tarragona y Almería.[1] Cayida de los Almorávides y ascensu de los Almohades. Tratáu de paz ente l'Imperiu bizantín y los turcos Selyúcides. Aumentu de la tensión ente l'Imperiu Bizantín y los Cruzaos. Primeres meyores cruciaes escontra Exiptu.
Belixerantes
Cruzaos: Reinu de Xerusalén Caballeros Templarios Caballeros Teutónicos Caballeros Hospitalarios Imperiu bizantín Armenia Reinu de Portugal Reinu de Castiella Condáu de Barcelona Reinu de Llión Sacru Imperiu Romanu Xermánicu Franconia Baviera Suabia Estiria Reinu de Francia Flandes Montferrato Saboya Bar Auvernia Lorena Borgoña Bretaña Aquitania Provenza Reinu d'Inglaterra Normandía Sarracenos: Dinastía Selyúcida Almorávides Almohades Zengids Muyahides * Abasidas Fatimies
Comandantes
Melisenda de Xerusalén Balduino III de Xerusalén Raimundo II de Trípoli Raimundo de Poitiers Manuel I Comneno Thoros II d'Armenia Alfonso I de Portugal Alfonso VII de Llión Conrado III Ottokar III d'Estiria Lluis VII de Francia Teodorico d'Alsacia Esteban de Blois Godofredo V d'Anjou Masud I Tashfin Ibn Alibr Ibrahim ibn Tashfin Ishaq ibn Ali Abd Al-Mumin Imad ad-Din Zengi Saif ad-Din Ghazi I Al-Muqtafi Al-Hafiz
Fuercies en combate
20.000 homes[2] 15.000 homes[2] Desconocíes
[editar datos en Wikidata]

La segunda cruzada (1144-1148) foi la segunda gran campaña militar d'una serie de campañes denominaes nel so conxuntu como Les Cruzaes y que, mientres los sieglos XII y XIII, partieron dende Europa occidental (principalmente Francia) escontra Oriente Mediu, col fin de conquistar Tierra Santa y en particular la ciudá de Xerusalén, que s'atopaben en manes musulmanes dende'l sieglu VII.

La Segunda Cruzada foi convocada en 1145 en respuesta a la cayida del condáu d'Edesa un añu antes. Edesa foi'l primeru de los estaos cruzaos fundaos mientres la Primer Cruzada (1096-1099), pero foi tamién el primeru en cayer. La Segunda Cruzada, convocada pol papa Eugenio III, cuntó col lideralgu de dellos reis europeos per primer vegada, ente los que destacaron Lluis VII de Francia y l'emperador Conrado III, y cola ayuda de numberosos nobles. Los exércitos de dambos reis colaron por separáu al traviés d'Europa y en ciertu mou fueron retardaos pol emperador bizantín Manuel I Comneno. Dempués de cruciar el territoriu bizantín, yá n'Anatolia, dambos exércitos fueron derrotaos, por separáu, polos turcos selyúcides. Luis, Conrado y los restos de los sos exércitos llegaron a Xerusalén y en 1148 participaron nun desacertáu ataque sobre Damascu. La cruzada n'oriente foi un fracasu pa los cruzaos y una gran victoria pa los musulmanes. A lo postrero dichu fracasu conduciría al sitiu y cayida de Xerusalén en 1187 y a la convocatoria de la Tercer Cruzada a finales del sieglu XII.

L'únicu ésitu producióse fora del Mediterraneu na península Ibérica, onde los cruzaos ingleses, escoceses, flamencos, frisones, normandos y dellos alemanes, na so ruta marítima escontra Tierra Santa, detener nes mariñes portugueses y ayudaron a tomar de Lisboa, Almería y Tarragona en 1147.^[1] Mentanto, n'Europa oriental, empecipióse la primera de les cruzaes del norte pa convertir al cristianismu a les tribus paganes del Bálticu, nun procesu que duraría dellos sieglos.

1. ↑ ^{1,0 1,1} «ARTEHISTORIA, Organización del reinu de Xerusalén.». Archiváu dende l'orixinal, el 27 de payares de 2012.
2. ↑ ^{2,0 2,1} J. Norwhich, Byzantium: The Torne and Fall, páxs. 94-95